Historia i charakterystyka toru Circuit Paul Ricard we Francji. Dane techniczne i schemat toru Paul Ricard. Wyścigi Formuły 1 o GP Francji na torze Circuit Paul Ricard. Tor testowy Paul Ricard. Najszybsze okrążenia toru Paul Ricard.
Historia i podstawowe informacje o Circuit Paul Ricard we Francji
Francuski biznesmen Paul Ricard, który osiągnął sukces w branży alkoholowej, w 1969 roku wybudował tor swojego imienia w miejscowości Le Castellet na południu Francji. Tor został oficjalnie otwarty w 1970 roku i w kolejnych latach gościł wiele serii wyścigowych, w tym 14 razy Grand Prix Francji Formuły 1. Już wtedy był to jeden z najbezpieczniejszych torów na świecie, a dzięki nowoczesnej infrastrukturze i dobremu położeniu stał się popularnym obiektem testowym w okresie zimowym. Obok toru powstał pas startowy dla małych samolotów, co jeszcze zwiększyło jego atrakcyjność.
Po śmierci właściciela, tor został kupiony przez Berniego Ecclestone’a i został włączony do skomplikowanej sieci jego spółek w rajach podatkowych, kontrolowanych przez rodzinny fundusz powierniczy. Po rozwodzie tor trafił do jego byłej żony Slavici, która obecnie jest jego właścicielem poprzez jedną ze swoich spółek. Na początku 2020 roku pojawiły się plotki, że chce go sprzedać, ale zostało to zdementowane. Tor przynosi zyski, bo regularnie jest wynajmowany na testy i wyścigi. W latach gdy właścicielem był Bernie Ecclestone cały obiekt został gruntownie zmodernizowany, stając się niemal idealnym obiektem do testów. Z tego względu zmianie uległa jego nazwa na „Paul Ricard High Tech Test Track”, ale po kilkunastu latach zmieniono jego oficjalną nazwę na stosowaną obecnie „Circuit Paul Ricard”. Bardzo rozbudowano zaplecze i tor jest jednym z najlepiej wyposażonych na świecie. Posiada m.in. system sztucznego nawadniania, a fragment jego nawierzchni może być sztucznie podgrzewany.
Wyróżniającym elementem toru jest licząca 1,8 km prosta Mistral, ale obecnie niemal zawsze wykorzystywana jest jej wersja z szykaną w środku (są różne konfiguracje szykany). Po tej prostej znajduje się najciekawszy, bo przejeżdżany z gazem w podłodze zakręt Signes, który bolidy F1 pokonują z prędkością 300 km/h. Wizualnie tor wyróżnia się kolorowymi pasami na poboczach.
Dobre położenie, prywatne lotnisko i zróżnicowane zakręty sprawiają, że regularnie na torze Paul Ricard odbywają się testy pojazdów wyścigowych. Organizowanych jest również wiele wyścigów różnorodnych serii samochodowych i motocyklowych. Tor Paul Ricard oferuje aż 247 różnych konfiguracji (najkrótsza ma 0,8 km, a najdłuższa 5,86 km). Mnogość konfiguracji sprawia, że można testować rozwiązania z myślą o wszelkich innych torach wyścigowych. Dzięki łagodnemu klimatowi, tor jest wykorzystywany praktycznie cały rok. Nawierzchnia na torze jest w idealnym stanie, bo regularnie różne fragmenty są wymieniane, jeśli pojawią się uszkodzenia.
Schemat toru Circuit Paul Ricard we Francji
Charakterystyka toru Circuit Paul Ricard we Francji
Tor Paul Ricard jest doskonale znany wszystkim kierowcom i zespołom, bo organizowanych jest tam wiele sesji testowych oraz wyścigów wszelkich kategorii. Niższe serie wyścigowe używają czasami innych konfiguracji, ale charakterystyka tego obiektu jest wszystkim znana. Jest to znakomity tor do testów, bo oferuje wiele zróżnicowanych zakrętów i konfiguracji. Tor w głównym układzie niezbyt sprawdzał się w wyścigach F1, tylko zawody w 2021 roku były naprawdę ciekawe. Da się na nim wyprzedzać w kilku miejscach, ale jego charakterystyka uwypukla różnice między samochodami i zwykle stawka bardzo się rozjeżdża. Długi dojazd do pierwszego zakrętu na starcie oznacza, że może wtedy dojść do wielu zmian pozycji.
Wyzwaniem na Paul Ricard są bardzo wysokie temperatury oraz silny wiatr. Prosta Mistral zawdzięcza swoją nazwę wiatrowi, który tam wieje. Tor jest położony blisko Morza Śródziemnego i na wyżynie (ponad 400 metrów n.p.m.), przez co podmuchy wiatru bywają bardzo silne. Nawierzchnia jest czarna, co dodatkowo zwiększa jej temperaturę w czasie upalnych dni. Zawody F1 odbywają się w czerwcu lub w lipcu, gdy temperatura powietrza często przekracza 30 stopni Celsjusza, a nawierzchnia ma ponad 50 stopni.
Pirelli na ten obiekt przywozi środkowe mieszanki opon. Jest to zbalansowany tor ze zróżnicowanymi zakrętami i bardzo gładką nawierzchnią. Przy wykorzystaniu twardszych mieszanek w wyścigu najlepiej jechać na jeden pit-stop, bo zużycie ogumienia jest przeciętne, a długa aleja serwisowa sprawia, że traci się dużo czasu na zjazd. Charakterystyka nawierzchni sprawia, że opony długo się rozgrzewają, ale zawody F1 rozgrywane są w bardzo ciepłym okresie, więc to nie jest istotny problem. Prawdopodobieństwo neutralizacji jest niskie (33% od powrotu toru do F1 w 2018 roku)
Ze względu na swoje pobocza tor jest wyjątkowy w skali świata. Różnokolorowe pasy mają za zadanie spowolnić samochody nad którymi kierowca utracił kontrolę. W zależności od koloru różnią się one szorstkością i przyczepnością. Wypadnięcie poza tor i przejazd po czerwonych pasach oznacza bardzo często poważne uszkodzenie opon, bo one są bardzo szorstkie. To złoty środek na posiadanie szerokich i bezpiecznych poboczy, a z drugiej strony takich, które karzą za szerokie wyjazdy.
Dane techniczne toru Circuit Paul Ricard we Francji
Długość nitki toru: 5,842 km
Liczba okrążeń wyścigu F1: 53
Dystans wyścigu F1: 309,69 km
Liczba zakrętów: 15 (w tym 6 lewych i 9 prawych)
Kierunek jazdy: zgodnie z ruchem wskazówek zegara
Przewyższenie: 30,4 m
Najdłuższa prosta: 1,05 km
Pojemność trybun: 70 000 miejsc
Maksymalne przeciążenie w F1: 4,6 G w zakręcie numer 11
Długość alei serwisowej, gdzie obowiązuje ograniczenie prędkości: 424 metrów
Liczba stref DRS: dwie, między zakrętami 7 i 8 oraz 15 i 1
Odległość od pierwszego pola startowego do pierwszego zakrętu po starcie: 600 metrów
Przyczepność limitowana na: przedniej osi „front limited”
Najszybsze okrążenia na torze Circuit Paul Ricard we Francji
Układ głównej nitki toru Circuit Paul Ricard ulegał w historii różnym zmianom. Dlatego rekordy dla niej liczą się od nowa od 2018 roku i powrotu Formuły 1 na wyścig o GP Francji. Od tego momentu układ głównej nitki nie uległ zmianie, ale wymieniono nawierzchnię i zmodyfikowano nachylenia wybranych zakrętów.
Najlepszy czas uzyskany w kwalifikacjach – 1:28,319 – Lewis Hamilton – Mercedes – 2019 rok
Najlepszy czas uzyskany w wyścigu (oficjalny rekord toru) – 1:32,740 – Sebastian Vettel – Ferrari – 2019 rok
Informacje o torze Circuit Paul Ricard od Pirelli
Pirelli określa charakterystykę każdego toru w kalendarzu Formuły 1 w skali od 1 do 5, gdzie 1 oznacza najmniej, a 5 najwięcej. Te liczby określane są na przestrzeni całego sezonu, a więc np. w przypadku poziomu docisku aerodynamicznego tor Monza dostaje w tej skali 1, a tor Hungaroring 5.
Trakcja: 4
Hamowanie: 2
Przeciążenia boczne: 4
Obciążenie opon: 4
Poziom docisku aerodynamicznego: 3
Wyścigi Formuły 1 na torze Circuit Paul Ricard we Francji
Formuła 1 po raz pierwszy rywalizowała na torze Paul Ricard w 1971 roku. Początkowo ten obiekt był wymiennym gospodarzem GP Francji razem z torem Dijon, a następnie od 1985 roku przez pięć sezonów był jedynym gospodarzem. Łącznie w latach 1971 – 1990 odbyło się 14 wyścigów o GP Francji na Circuit Paul Ricard. Początkowo korzystano z pełnej pętli tego obiektu (bez szykany na prostej Mistral), a pod koniec z nitki krótszej o dwa kilometry.
GP Francji powróciło na tor Paul Ricard w 2018 roku na mocy pięcioletniego kontraktu, który udało się podpisać dzięki wsparciu finansowemu lokalnych samorządów. Zawody w 2020 roku nie odbyły się z powodu pandemii koronawirusa, a kontrakt nie został automatycznie przedłużony. Wyścig w 2022 roku jest ostatnim na mocy aktualnej umowy. Promotor chciałby dalej organizować zawody F1, ale są na to małe szanse, bo Liberty Media musi zrobić miejsce w kalendarzu na nowe Grand Prix.
Charakterystyki, dane techniczne i schematy innych torów z kalendarza Formuły 1 znajdziecie na blogu pod tym linkiem w specjalnej kategorii artykułów.
